Zabawne jak Rainer Werner Fassbinder pod płaszczem miłosnej historii potrafi wiele opowiedzieć. Emmi Kurowski jest niemiecką wdówką po pięćdziesiątce. Ma trójkę dzieci, które dawno wyfrunęły z rodzinnego gniazdka. Doskwiera jej samotność. Ali to marokański imigrant pracujący tymczasowo w RFN. Na każdym kroku doświadcza rasizmu ze strony Niemców, przez co osamotniony nie jest tylko w barze, w którym spotykają się inni Marokańczycy. Tą dwójkę w filmie "Strach zżerać duszę" połączy silne uczucie. Emmi wiążąc się z Alim zaczyna doświadczać problemów z którymi Marokańczyk musi się mierzyć na co dzień. Sąsiadki zaczynają utrudniać jej życie, koleżanki z pracy traktują jak obcą, a dzieci wypierają się. Fassbinder pokazuje jak wiele twarzy może mieć rasizm i nietolerancja. To nie tylko przemoc, ale także małe z pozoru nic nieznaczące czyny. Pokazuje również, że postawy te mogą dotyczy wszystkich, bo przecież nowa sprzątaczka Jugosłowianka Jola zajmuje dotychczasowe miejsce protagonistki. "Strach zżerać duszę" to również świetna opowieść o różnych obliczach i przyczynach samotności. Ali doświadcza izolacji przez inne pochodzenie. Emmi początkowo jest osamotniona ponieważ nie ma bliskiej osoby, a później ponieważ wiąże się z Alim. "Strach zżerać duszę" to też świetny portret niemieckiego społeczeństwa, które zostawiając z tyłu Hitlerowską przeszłość pędzi podobnie jak boom gospodarczy przy jednoczesnym zalewie przez obcokrajowców.

Film jest świetnie wykonany. Na największą pochwałę zasługują zdjęcia. Fassbinder stara się izolować swoich bohaterów często pokazując ich z oddali lub przytłaczać umieszczając ich w różnego rodzaju ramach np. drzwi, luster. Zabiegi te znacząco wzmacniają wydźwięk konkretnych scen filmu.